เมื่อน้องเป็นยักษ์พี่รับไม่ได้
เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้เราคู่กัน ขอให้เรารักกัน
หัวใจเมียแทบขาดลงรอนๆ
หมดคำวอนอ้อนพี่ให้ห่วงหา
โอ้ปวดร้าวพระรถไม่เมตตา
มาร้างลาห่างหนีไม่มีคืน
สุริยาเลื่อนลาลับ สุดคณานับ เนิ่นนานปี
ณ ริมฝั่ง มหานที พระรถเมรี ร่ำรี้ ร่ำไร
สำเนียงน้อง ร่ำร้องว่า โอ้โอ๋กรรมมา แต่ปางไหน
อยู่หลัดๆ ก็มาพลัดพรากไป
แม่พวงมาลัย กลุ้มอุรา
เคยถนอม หอมระรื่น จากไปเป็นอื่น เสียแล้วหนา
เมรีหมดหวังละก็มานั่งโศกา ฟูมฟายน้ำตา หลั่งไหลนอง
โฉมยุพิน ปิ่นนารี ทุบอกชกตี ปากร่ำร้อง
ว่าภัสดาไม่หันหน้ามามอง รักหลุดลอย ละล่อง ลอยไป
พระรถตอบถ้อย เจ้าอย่าน้อยใจนัก เมรีเป็นยักษ์ จักอยู่ไฉน
พี่เป็นมนุษย์ หรือจะมาฉุดดวงใจ น้องจงกลับไป เสียเถิดนาง
แม่ขวัญตา แทบอาสัญ ใจรักมั่น ไม่จืดจาง
เศร้าโศกโศกา ไม่วายวาง หมดหนทาง จะติดตาม
ด้วยทะเล กั้นขวางหน้า หมดปัญญา แม่นงราม
กู่ตะโกน จนก้องน้ำ บาปเวรหรือกรรม เล่าจอมใจ
แม้นพี่ไม่กลับ มารับขวัญ ขอถวายชีวัน ไม่หวั่นไหว
นางก็พลัน กลั้นใจตาย น่าเห็นใจ แม่นงเยาว์
รักเขาข้างเดียว ข้าวเหนียวนึ่ง
น้ำท่วมไม่ถึง อับอายเขา
ไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงา
ว่าตัวของเรา ต้องเจียมตน
อยากเจอรักแท้ ที่แน่วแน่นอนนัก
พี่จะบอกให้น้องรัก เอาบุญสักคน
ลองรักกับพี่ ซิไม่มีอับจน
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจดี
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว